Felieton Matki Polki: „Strach się ruchać”

4,K

„Strach się ruchać” – zdjęcie nastolatki trzymającej transparent z tym hasłem, obiegło internet. Biorąc pod uwagę kontekst oraz okoliczności, w jakich maszerowała, dziewczynka można wnioskować, że strach ten nie dotyczy wstydu, lęku przed wykonaniem ważnego w życiu kroku, dylematu moralnego czy wypada, czy ta druga osoba jest odpowiednią etc..

Strach dotyczy konsekwencji i odpowiedzialności.

Kolejna nastolatka dumnie niesie tekturę z hasłem „Moje ciało, mój wybór”. I znowu kontekst sugeruje, że chodzi o wybór w przypadku niechcianej ciąży. Chodzi o wybór urodzić, czy dokonać aborcji.

Te dwa hasła, mimo, że dosyć wulgarne, dotyczą kluczowych rzeczy, o których te dziewczęta niestety nie mają pojęcia. To wina braku edukacji seksualnej. Zwalania tego obowiązku na kogoś, na szkołę, rodziców, środowisko, czy kościół. To brak uczenia asertywności, czy braki w podstawowej edukacji dotyczącej antykoncepcji. To jednocześnie uczenie przedmiotowego podejścia do ciała.

Każda kobieta (wykluczając sytuację gwałtu) ma wybór. „Myśli – czuje – decyduje”. Robi to na etapie podjęcia decyzji: rozpocząć współżycie czy nie. To jest etap wyboru. Jednego z najważniejszych wyborów w życiu młodej kobiety, bo niosącego ze sobą, czasem bardzo daleko idące konsekwencje.

Współżycie to nie tylko przyjemność, bliskość, intymność. Naturalnym celem współżycia jest prokreacja i organizm robi wszystko, by doprowadzić do poczęcia właśnie. Nawet najbardziej nowoczesne metody antykoncepcyjne potrafią przegrać w walce z matką naturą o poczęcie nowego życia. Gdy decydujemy się na kredyt, gdzieś z tyłu głowy powinniśmy założyć, że w przyszłości coś może pójść nie tak i to robimy. Gdy decydujemy się na operację, mamy obowiązek podpisać dokumenty, że zapoznaliśmy się z ewentualnymi powikłaniami. Decydując się na współżycie, w głowie, w sercu, w swojej moralności, podpisujemy dokument, że zgadzamy się i bierzemy na siebie konsekwencje oraz odpowiedzialność. Odpowiedzialność za to, że możemy zajść w ciążę. Odpowiedzialność za to, że ciąża może nie rozwijać się zgodnie z naszymi założeniami. Odpowiedzialność za to, że nasze dziecko będzie niepełnosprawne, bo i tak się może zdarzyć. Odpowiedzialność za to, że będziemy musiały być może wychować je samotnie, w zbyt małym mieszkaniu, lub przy nieodpowiedniej ilości środków do życia.

Obecne, forsowane w mediach, czy przez środowiska LGBT podejście do seksu, całkowicie wyklucza konsekwencje i odpowiedzialność.

W tym problem.

Spójrzmy na samo nazewnictwo. „Wpadka” jako niechciana ciąża. Wpadka byłaby wtedy, gdybyśmy zaszły w ciążę łamiąc obcas. Natomiast w przypadku współżycia, ciąża nie jest wpadką, to naturalna konsekwencja, czy tego chcemy, czy nie.

Kobiety idące w protestach krzyczą, że nie są inkubatorami. Nie są, to fakt. Ale nie są również pozbawionymi decyzji maszynkami do spełniania seksualnych przyjemności.

Więc droga nastolatko, jeśli uważasz, że „strach się ruchać”, bo obawiasz się konsekwencji, a do tego nazywasz to „ruchaniem”, to rzeczywiście poczekaj, a dasz sobie czas, by dojrzeć, by nabrać szacunku do siebie, by zrozumieć czym jest odpowiedzialność i jakie konsekwencje niosą za sobą dorosłe decyzje, a taką bez wątpienia jest kluczowa decyzja dotycząca twojego ciała … rozpocząć współżycie, czy nie. Zdawaj sobie sprawę z konsekwencji, a jeśli nie jesteś na nie gotowa, moment, w którym ktoś proponuje ci współżycie, jest tym, w którym powinnaś użyć, tak znanego ci już hasła „wypierdalać”.