Polska Ludowa Okupowana
Jednym z problemów z jakimi borykamy się w III Rzeczypospolitej jest ocena czym była „Polska Ludowa” – są ciągle uważający, że to było państwo polskie, dlatego „służba” w organach bezpieczeństwa była zajęciem chwalebnym i nie wolno byłym funkcjonariuszom SB odbierać uprzywilejowanych emerytur, do których w PRL praw nabyli.
Kiedyś wypowiadałem się na Twitterze. Napisałem tam: „Okupacja wojenna – czasowe zajęcie przez siły zbrojne państwa prowadzącego wojnę całości lub części terytorium państwa nieprzyjacielskiego i tymczasowe wprowadzenie tam swojej władzy. Do Polski wojska okupacyjne weszły 17.09.1939 – wyszły 17.09.1993.”
Pod moim wpisem wartko popłynął strumyczek wypowiedzi krytykujących, kpiących i wyszydzających moje słowa. „Dyskutantom” trudno było pojąć, że Polska Rzeczypospolita Ludowa to była po prostu struktura okupacyjna stworzona przez Sowiety.
……………………….
Władze II Rzeczypospolitej zagrożone fizycznie przez wojska sowieckie przekroczyły polską granicę 17.09.1939 udając się do sojuszniczej Rumunii. Polska zajęta przez wojska niemieckie i sowieckie stała się terytorium okupowanym.
Nie było polskiej kapitulacji, władze RP funkcjonowały na uchodźstwie, we Francji, a po jej klęsce w Wielkiej Brytanii, w Londynie, gdy w okupowanym kraju działało w konspiracji państwo podziemne i walczyła Armia Krajowa, część sił zbrojnych RP.
W końcowym okresie II wojny światowej ustała okupacja niemiecka, ale sojusznicy Polski (Wielka Brytania i USA) zgodzili się w Teheranie i Jałcie na oddanie Polski pod panowanie Stalina – nie informując o tym władz polskich – sowiecka okupacja ziem polskich trwała dalej. Władze RP pozostały na uchodźstwie, nie mogły wrócić do kraju po zakończonej wojnie. W Polsce nie odbyły się żadne wolne wybory.
Mimo cofnięcia uznania władzom RP przez wiarołomnych sojuszników nie zmieniło to niczego w kategoriach prawnych bowiem legalnymi nadal były władze RP na uchodźstwie, w Polsce panowali kolaboranci sowieckiego okupanta. „Polska Ludowa” była cały czas kontrolowana przez Związek Sowiecki, na jej terytorium stacjonowały wojska sowieckie pilnujące podporządkowania Polaków ZSRS, pozostawała więc pod sowiecką okupacją.
W wyniku kryzysu gospodarczego, przegranego wyścigu zbrojeń z USA i politycznego załamania się Związek Sowiecki nie był w stanie utrzymać swego panowania nad Polską. Naród polski podjął działania, aby wyzwolić się spod okupacji, odzyskać suwerenność państwową. Proces ten zaczął się w sierpniu 1980, gdy powstał wielomilionowy ruch „Solidarność”. Mimo prób zapobieżenia wyzwoleńczemu dążeniu narodu ze strony reżimu PRL realizującego interesy ZSRS komuniści musieli kapitulować i wraz z tym okupacyjne struktury w Polsce uległy destrukcji.
Pierwszym w pełni suwerennym działaniem Polaków był wybór prezydenta. Wtedy Ryszard Kaczorowski ostatni prezydent RP na uchodźstwie przekazał (22.12.1990) insygnia władzy Lechowi Wałęsie, pierwszemu prezydentowi wybranemu w demokratycznych wyborach. Uległ też likwidacji aparat kolaboracyjny PRL, a rok później (31.12.1991) władze RP na uchodźstwie zakończył działalność. W tym stanie rzeczy wyjście wojsk rosyjskiego okupanta z Polski nota bene 17.09.1993, było potwierdzeniem odzyskania suwerenności. Okupacja Polski kończyła się etapami, w miarę jak okupant słabł, a Polacy odzyskiwali krok po kroku suwerenność, wyjście wojsk okupanta z Polski było końcowym aktem tego procesu.
To była okupacja
Definicja okupacji łac. occupatio bellica mówi, że jedno państwo zbrojnie zajmuje terytorium drugiego i tam ustanawia swoją władzę, co powinno trwać „czasowo”, ale nikt nie określił, ile tego czasu musi upłynąć.
Zajecie terytorium Polski przez siły zbrojne ZSRS miało miejsce, Sowiety stworzyły aparat okupacyjny używając do tego polskich kolaborantów. Ten stan trwał latami, gdy Polacy nie mogli suwerennie wybrać swoich władz, pod okupacją byli utrzymywani groźbą, że w razie nieposłuszeństwa dojdzie do bezpośredniej interwencji zbrojnej (takie interwencje miały miejsce w innych krajach okupowanych przez ZSRS, Berlin 1953, Węgry 1956, Czechosłowacja 1968). Dochodziło też do interwencji zbrojnych na terytorium Polski w wykonaniu polskich kolaborantów, najpierw było zwalczanie „bandytów” z podziemia antykomunistycznego, a później Poznań 1956, Wybrzeże 1970, stan wojenny 1981. Dlatego od 17.09.1939 do końca lat 80-tych na ziemiach polskich (biorąc pod uwagę tylko względy formalno-prawne) miała miejsce okupacja sowiecka.
Tego stanu prawnego nie rozumieli szczypiący mnie Twitterowi dyskutanci. Być może myśleli, że okupacja jest tylko wtedy, gdy okupant rozstrzeliwuje i wiesza Polaków w miejscach publicznych. Tymczasem okupacja może mieć różne formy; brutalną, jak niemiecka i rosyjska (stalinizm), a może być „miękka” jak za czasów Gomułki, Gierka, chociaż wtedy też bywały brutalne interwencje – „wystrzałowy” Grudzień 1970, czy stan wojenny 1981, z czołgami na ulicach, tysiącami zamkniętych („internowanych”) w więzieniach, wyrzuconych z pracy, wypędzonych z kraju.
Pewien znany historyk, aktywny w mediach „społecznościowych” dostrzegł mój wpis nt. okupacji i skwitował: „Mam nadzieję, że Pan nie uczy historii.” Doszedł najwyraźniej do wniosku, że nie znam historii i mące ludziom w głowach. Kiedy ktoś mu zwrócił uwagę, że mam stopień naukowy i jestem autorem opracowań historycznych stwierdził, że moja pisanina jest „płytka”, czyli bezwartościowa.
Pokazano komuś żyrafę, ten spojrzał i orzekł – niemożliwe takie zwierzę nie może istnieć. Odnoszę wrażenie, że tym, komu pokazano żyrafę był wspomniany historyk.
