Jerzy Targalski, ps. Józef Darski, historyk, doktor nauk humanistycznych, politolog, orientalista, działacz opozycyjny w okresie PRL spocznie we wtorek na warszawskich Powązkach Wojskowych. Pogrzeb poprzedzi msza św. w Katedrze Polowej Wojska Polskiego.
Informację o terminie pogrzebu historyka podał portal TVP Info, powołując się na twitterowy wpis dziennikarki Doroty Kani. „Szczegóły pogrzebu państwowego śp. dr J. Targalskiego we wtorek 28 września. Msza św. o godz. 13.00 w Katedrze Polowej WP. O godz. 15.00 formowanie konduktu przy Bramie Głównej na Powązkach Wojskowych, przejście do grobu w Alei Zasłużonych, obok mogiły śp. mec. Stefana Hambury” – napisała Kania.
Jerzy Targalski urodził się 28 lipca 1952 r. w Łodzi. W 1976 r. ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a rok później studia w zakresie filologii starożytnego wschodu w Instytucie Orientalistycznym UW. W latach 1976–79 był studentem studium doktoranckiego w Instytucie Historycznym UW, a w okresie 1980-81 pracownikiem naukowym IH UW.
W 2007 r. na Akademii Humanistycznej w Pułtusku Targalski uzyskał stopień doktora na podstawie pracy pt. „Mechanizmy demontażu komunizmu w Jugosławii na przykładzie Słowenii i Serbii (1986–1991)”.
W latach 1974–79 należał do PZPR, jednak od 1976 r. współpracował z Komitetem Obrony Robotników. Za udział w zbiórkach pieniędzy dla represjonowanych robotników i kolportaż niezależnych wydawnictw – m.in. „Biuletynu Informacyjnego” KSS „KOR” i „Głosu” – został zwolniony z pracy na UW. Od 1977 r. współpracował z „Głosem” i Wydawnictwem „Krąg” zajmując się tematyką Wschodu. Współtworzył niezależne czasopisma „Niepodległość” oraz „Obóz”.
Po przywróceniu do pracy w 1980 r., został członkiem NSZZ „Solidarność” na Wydziale Historycznym UW.
Ukrywając się po wprowadzeniu stanu wojennego, od stycznia do maja 1982 r. wydawał podziemne pismo „Fakty”. Był współtwórcą – pod pseudonimem Józef Darski – nielegalnego w PRL czasopisma „Niepodległość”. W latach 1982–84 był członkiem Komitetu Wykonawczego podziemnej organizacji Liberalno-Demokratyczna Partia „Niepodległość”. Od 1983 przebywał na emigracji we Francji. Współpracował z „Kontaktem”, „RWE” i „Kulturą”.
Do kraju wrócił w 1997 r. W latach 1998–2000 był dyrektorem i redaktorem naczelnym PAI-Pressu w Polskiej Agencji Informacyjnej (PAI), w 2000 r. został dyrektorem PAI-Internet. Z PAI zwolniono go w kwietniu 2001 r. Został wówczas wykładowcą w Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego.
15 lipca 2006 został wybrany do Zarządu Polskiego Radia SA, skąd odwołano go 10 stycznia 2009 r.
Zajmował się naukowo problematyką przemian ustrojowych w Europie Środkowej i Wschodniej na przełomie lat 80. i 90. – szczególnie rolą odgrywaną w tych przemianach przez służby specjalne. Opublikował m.in.: „Tajni współpracownicy policji politycznej w państwach postkomunistycznych” (1992), „Ukraina. Historia, współczesność, konflikty narodowe” (1993, „Białoruś. Historia, współczesność, konflikty narodowe” (1993), „Rumunia. Historia, współczesność, konflikty narodowe” (1993), „Estonia. Historia, współczesność, konflikty narodowe” (1995).
Wspólnie z Dorotą Kanią i Maciejem Maroszem napisał książki „Resortowe dzieci. Media” (2013) „Resortowe dzieci. Służby” (2015) i „Resortowe dzieci. Politycy” (2016). „Resortowe dzieci. Służby” zdobyły Główną Nagrodę Wolności Słowa w konkursie Stowarzyszenia dziennikarzy Polskich w 2015 roku.
W wypowiedziach publicznych wielokrotnie zwracał uwagę na zagrożenia wynikające z dużego wpływu byłych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa oraz Wojskowych Służb Informacyjnych i ich tajnych współpracowników na życie polityczne i gospodarcze Polski po 1989. Był zdecydowanym zwolennikiem lustracji i dekomunizacji.
Był współpracownikiem „Gazety Polskiej” i Telewizji Republika, współtwórcą portalu internetowego ABCnet i Fundacji Orientacja.
W 2020 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Jerzy Targalski zmarł 19 września. Miał 69 lat.
PAP/AS
