Obszar dawnego Centralnego Parku Kultury, który obecnie nosi imię marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego, został przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków uwzględniony w rejestrze zabytków ruchomych i nieruchomych regionu. W tej drugiej kategorii mieszczą się wkomponowane w parkową zieleń obiekty rzeźbiarskie i ogrodowa mała architektura.
Park to przestrzeń stworzona w latach 50. I 60. XX wieku. Z tego też czasu pochodzą eksponowane tu elementy kompozycji przestrzennej. Według konserwatora mają one wartości artystyczne, historyczne i naukowe, które warto otoczyć ochroną.
Twórcom Centralnego Parku Kultury w 1951 roku przyświecała chęć utworzenia nowego zielonego kompleksu publicznego, który łączyłby obszary skarpy i nadrzecznego Powiśla. Trzeba było uporządkować rozproszone założenia ogrodowe i scalić je z fragmentami miasta uwalnianymi od gruzów.
Ten nowy zielony teren był układanką, która wchłonęła historyczne ogrody osiemnastowiecznej Warszawy. Na środkowym odcinku skarpy mieścił się słynny Frascati Branickich, tuż obok były ogrody sejmowe, które w XIX wieku służyły Maryjsko-Aleksandryjskiemu Instytutowi Wychowania Panien.
Projektantka powojennego parku, Alina Scholtzówna, (potem zastąpił ją architekt Zbigniew Stopiński), absolwentka katedry Architektury Krajobrazu i Parkoznawstwa SGGW, autorka ogrodu w Żelazowej Woli, ogrodu przy Ambasadzie Chin i koncepcji zieleni Toru Wyścigów Konnych na Służewcu, planowała wykorzystanie większego areału pod zielony teren, ale w ostateczności z przyłączenia do parkowego założenia pl. Trzech Krzyży zrezygnowano i powstała skromniejsza przestrzeń zieleni pomiędzy ulicami Książęcą, Ludną i Górnośląską.
Źródło: Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków
Utworzono kierunek studiów oferujący dyplom magistra szpiegostwa
WARSZAWA, PARK RYDZA-ŚMIGŁEGO, CENTRALNY PARK KULTURY, ZABYTEK, WOJEWÓDZKI KONSERWATOR ZABYTKÓW
