„Lwy” i „barany” w MON

2,2K

Ten resort w Polsce nosi nazwę – Ministerstwo Obrony NARODOWEJ. Wnosząc z nazwy w nim nie chodzi tylko o sprawy – jak się czasem sądzi – wojskowe, ale o całokształt obrony w wymiarze ogólnym, narodowym. To istotna konstatacja bowiem w wielu krajach mamy po prostu ministerstwa obronę (ministry of defence), gdy w Polsce jego nazwa wyraźnie mówi coś więcej. To powinno skłaniać do refleksji, czy szef MON w Polsce ma odpowiadać tylko za siły zbrojne, ich uzbrojenie, wyszkolenie, czy za coś więcej, np. za przygotowania całego kraju i wszystkich Polaków (nie tylko tych w mundurach) do obrony państwa.

            MON jest specyficzny także dlatego, że stojący na czele resortu minister ma inną pozycję niż pozostali członkowie rządu. W MON obowiązują wojskowe reguły postępowania, czyli zgodnie z zasadą obowiązująca w wojsku resort jest JEDNOOSOBOWO dowodzony i minister jest traktowany jak najwyższy „dowodzący”. To zaś oznacza, że bardzo dużo od niego zależy, np. jaki będzie stan obronności państwa i sił zbrojnych, sprawność wojska, wyszkolenie, uzbrojenie i jakość dowodzenia. W MON minister, jeśli zechce i oczywiście jeśli potrafi, decyduje w zasadzie o wszystkim. Stad tak ważne jest kto  zostaje ministrem, jaką ma wiedzę i kompetencje, co wie i co potrafi zrobić, czy nie ulega wpływom lobbystów i karierowiczów, a nade wszystko, czy ma – jak wskazywał marszałek Piłsudski – zdolność do strategicznego myślenia.

            Aby minister mógł coś zrobić ważne też jest jak długo zajmuje stanowisko szefa resortu. Im dłużej tym ma większe szanse przeprowadzenia przyjętych odnośnie armii planów, jej modernizacji i stworzenia systemu obrony państwa.

            Spójrzmy kto stał na czele obronności w III RP, jaką miał wiedzę i wreszcie ile czasu spędził na stanowisku szefa resortu w urzędzie na ul. Klonowej w Warszawie.

Oto kolejni ministrowie obrony narodowej III RP: 

1. SIWICKI Florian

– na stanowisku ministra 56 miesiące, z czego 10 miesięcy w III RP;

– sołdat Armii Czerwonej, gen. LWP, Akademia Sztabu Generalnego w Moskwie.

 

W LWP od 1943 w 1 dywizji piechoty im. Tadeusza Kościuszki w ZSRR. Działacz partii komunistycznej. W okresie od 1945-1946 uczestniczył w likwidowaniu oddziału Józefa Kurasia ps. „Ogień”. W 1968 jako dowódca śląskiego okręgu wojskowego dowodził siłami LWP skierowanymi do pacyfikacji Czechosłowacji (operacja „Dunaj”). Współodpowiedzialny za wprowadzenie stanu wojennego 1981 r. Od 1983 min. obrony w PRL, a następnie minister obrony w pierwszym „niekomunistycznym” rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W 2006 IPN postawił Siwickiego w stan oskarżenia za popełnienie zbrodni komunistycznej polegającej na uczestnictwie w zorganizowanym związku przestępczym o charakterze zbrojnym mającym na celu popełnianie przestępstw.

2. KOŁODZIEJCZYK Piotr

– był  dwa razy ministrem (pierwszy raz – 18, drugi raz – 7) łącznie 25 miesięcy;

– wiceadmirał, Wyższa Szkoła Marynarki Wojennej w Baku, Akademia Marynarki Wojennej w Leningradzie, Akademia Sztabu Generalnego w Moskwie.

Od 1956 w Marynarce Wojennej, po szkole oficerskiej na stanowiskach dowódczych. W latach 1986–1989 dowódca Marynarki Wojennej, poseł na sejm PRL z ramienia PZPR. Od 1989 szef Głównego Zarządu Wychowawczego Wojska Polskiego. Od lipca 1990 do grudnia 1991 minister obrony narodowej. Po przekazaniu urzędu Janowi Parysowi przeniesiony do rezerwy. Ponownie objął stanowisko ministra ON po obaleniu rządu Jana Olszewskiego.  W czasie odprawy kadry dowódczej w Drawsku Pomorskim generałowie skrytykowali działalność Kołodziejczyka i został  on zdymisjonowany przez Wałęsę.

3. PARYS Jan

– na stanowisku ministra 5 miesięcy;
– doktor socjologii (pierwszy cywilny min. ON).

Działacz konspiracyjnej Polskiej Partii Niepodległościowej. Od 1989 w Centralnym Urzędzie Planowania odpowiedzialny za politykę gospodarczo-obronną. W grudniu 1991 minister obrony narodowej w rządzie Jana Olszewskiego. Opowiadał się za wejściem Polski do NATO i opuszczeniem terytorium RP przez wojska rosyjskie. Odwołany ze stanowiska w maju 1992 przez premiera Olszewskiego po konflikcie z prezydentem Wałęsą dążącym do utrzymania osobistej kontroli nad wojskiem.

4. SZEREMIETIEW Romuald

– pełniący obowiązki ministra przez 1/2 miesiąca – 14 dni;

– por. WP, doktor hab. nauk wojskowych.

Działacz niepodległościowy (KPN, PPN), więzień polityczny w PRL, wiceminister ON, a po odwołaniu min. Parysa kierownik MON. Usunięty ze stanowiska po obaleniu rządu Olszewskiego. W latach 1997-2001 sekretarz stanu w MON kierujący pionem uzbrojenia i infrastruktury, odpowiedzialny za techniczną modernizację armii. Twórca systemu obrony terytorialnej, programów modernizacji armii, wprowadzał na uzbrojenie m.in. armato-haubicę Krab. Oskarżony fałszywie  o korupcję i usunięty z MON został uniewinniony wyrokami sądowymi po 9 latach postępowań i procesów.

5. ONYSZKIEWICZ Janusz

–  był  dwa razy ministrem (pierwszy raz – 17, drugi raz – 32) łącznie 49 miesięcy;
– doktor matematyki.

Działacz KSS „KOR”, rzecznik prasowy NSZZ „Solidarność”. Od 1990 pierwszy cywilny wiceminister obrony, zastępca Siwickiego. Po obaleniu rządu Olszewskiego objął stanowisko ministra obrony, które zajmował do 1993. Od października 1997 do czerwca 2000 minister ON w rządzie Jerzego Buzka. Twierdził, że jest świetnym kandydatem na „cywilnego” ministra obrony bowiem nie ma żadnych związków z wojskiem. Zasłynął powiedzeniem, że nie jest ministrem obrony polskiego przemysłu obronnego. Doradzał ministrowi Klichowi (2010). Został powołany przez prezydenta Komorowskiego do opracowania Strategicznego Przeglądu Bezpieczeństwa Narodowego.

6. MILEWSKI Jerzy

– pełniący obowiązki ministra przez 4 miesiące;
– doktor fizyki.

Od 1982 do 1991 kierował Biurem Koordynacyjnym NSZZ „Solidarność” w Brukseli. W 1991-1994 szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego; w 1994-1995 p.o. min. obrony narodowej, od 1995 szef BBN przy Aleksandrze Kwaśniewskim.

Znajdował się na liście agentów SB: „63. JERZY JAN MILEWSKI (sekretarz stanu w BBN) TW “Franciszek” Figuruje w księdze inwentarzowej wydz. III BEiA, w kartotece ogólno-informacyjnej wydz. II BEiA UOP i kartotece ZSKO. Zarejestrowany przez wydz. III KW MO Gdańsk pod nr I-179. Nr archiwalny 21713/I, data archiwizacji 6.01.89. Miejsce złożenia akt BEiA W-wa. Akta archiwalne zachowane”.

7. OKOŃSKI Wojciech,
– na stanowisku ministra 10 miesięcy;

– mgr ekonomii, inż. rybołówstwa morskiego.

Pracował w handlu zagranicznym. W 1991 wiceminister Współpracy Gospodarczej z Zagranicą, ponownie w latach 1992–1995, odpowiedzialny za stosunki gospodarcze z krajami byłego ZSRR. Popierany przez Wałęsę w 1995 minister obrony narodowej. Złożył dymisję przed zaprzysiężeniem Aleksandra Kwaśniewskiego na stanowisko prezydenta.

8. DOBRZAŃSKI Stanisław

– na stanowisku ministra 10 miesięcy;
– mgr historii.

Należał do ZSL/PSL. Pracował jako bibliotekarz. W 1985 dyrektor departamentu w Min. Kultury i Sztuki, następnie w Banku Cukrownictwa, 1996-1997 minister obrony w rządach Oleksego i Cimoszewicza. W listopadzie 2007 tyg. „Wprost” poinformował, że Dobrzański był zarejestrowany przez SB jako kontakt operacyjny „Równy”. „Ze Służbą Bezpieczeństwa kontaktował się [Dobrzański] z własnej inicjatywy. Donosił na swoich przełożonych, podwładnych i kolegów z ówczesnego Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W zamian przyjmował od SB drogie alkohole.”

9. KOMOROWSKI Bronisław
   – na stanowisku ministra 17 miesięcy;

– mgr historii.

Działacz opozycyjny, ożenił się z córką pułkownika UB. 1992–1993 wiceminister obrony narodowej, zastępca Siwickiego, 2000–2001 minister obrony. Jako minister ogłosił, że wykrył korupcję w MON i usunął pierwszego zastępcę MON sekretarza stanu Szeremietiewa ze stanowiska. Był następnie wicemarszałkiem i marszałkiem Sejmu, a od 2010 prezydentem RP.  Zapowiadał, że odejdzie z polityki jeśli okaże się, że Szeremietiew jest niewinny, nie dotrzymał danego słowa.

10. SZMAJDZIŃSKI Jerzy
    – na stanowisku ministra 35 miesięcy;

– mgr ekonomii.

Działacz komunistyczny, od 1986 w Komitecie Centralnym PZPR, przewodniczący Zarządu Głównego ZSMP; kierownik Wydziału Organizacyjnego KC PZPR (1989-1990). Jako etatowy działacz partyjnych przybudówek młodzieżowych został zwolniony z obowiązku służby wojskowej. Minister obrony w 2001. Zginął 10.04.2010 na pokładzie Tu-154 pod Smoleńskiem.

11. SIKORSKI Radosław
    – na stanowisku ministra 15 miesięcy;

– licencjat z politologii (Uniwersytet w Oksfordzie).

Emigrant w Wielkiej Brytanii, korespondent prasy angielskiej w Afganistanie. W 1992 wiceminister obrony zdymisjonowany przez premiera Olszewskiego. W latach 1998–2001 wiceminister spraw zagranicznych. W 2005 minister obrony w rządzie PiS.  W 2007 podał się do dymisji w następstwie konfliktu z szefem kontrwywiadu wojskowego Macierewiczem. Wstąpił do PO i stał się jednym z najostrzejszych krytyków  PiS.

12. SZCZYGŁO Aleksander
    – na stanowisku ministra 9 miesięcy;

– mgr prawa.

Asystent senatora Lecha Kaczyńskiego, towarzyszył mu w NSZZ „Solidarność”, później był z prezesem Kaczyńskim w NIK i z prezydentem Kaczyńskim jako szef BBN. W lutym 2007 mianowany ministrem ON. Zginął 10.04.2010 na pokładzie Tu-154 pod Smoleńskiem.

13. KLICH Bogdan
    – na stanowisku ministra 45 miesięcy;

– lekarz psychiatra.

Działacz pacyfistycznej organizacji „Wolność i Pokój” skupiającej przeciwników służby wojskowej. Lekarz w szpitalu neuropsychiatrycznym. Jako minister obrony zlikwidował wojska Obrony Terytorialnej i wprowadził zawodową służbę wojskową zawieszając pobór i szkolenie rezerw. W okresie jego rządów doszło do kilku katastrof lotniczych, w tym pod Smoleńskiem, w których zginęło ponad 120 osób, w tym prezydent RP, wszyscy najwyżsi dowódcy sił zbrojnych i wyżsi dowódcy lotnictwa.

14. SIEMONIAK Tomasz

– na stanowisku ministra 52 miesiące;
– mgr handlu zagranicznego.

Działacz Kongresu Liberalno-Demokratycznego, Unii Wolności i Platformy Obywatelskiej. Pracownik TVP,  dyrektor Biura Prasy i Informacji w MON (1998–2000), radny gminny i wiceprezydent Warszawy, od 2007 wicemarszałek województwa mazowieckiego,  następnie wiceminister MSWiA. W 2011 objął urząd ministra obrony narodowej w rządzie Donalda Tuska, zajmował też ten urząd w rządzie Ewy Kopacz.

15. MACIEREWICZ Antoni
    – na stanowisku ministra 25 miesięcy;

– mgr historii.

Współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników i  Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”.  minister spraw wewnętrznych (1991–1992), w 2006 i w 2007 wiceminister MON i szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Od 2015 minister Obrony Narodowej, zapowiadał wielkie zakupy uzbrojenia i głęboką przebudowę sił zbrojnych RP. Wdrożył odbudowę wojsk Obrony Terytorialnej. Odwołany ze stanowiska w 2018.

16. BŁASZCZAK Mariusz
    – na stanowisku ministra 34 miesiące – jak dotąd;

– mgr historii.

Działacz Porozumienia Centrum, następnie Prawa i Sprawiedliwości. Pracował w administracji samorządowej w Urzędzie Miasta Legionowo. W 2015 powołany na ministra spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Beaty Szydło, a następnie w rządzie Mateusza Morawieckiego. W 2018  mianowany ministrem obrony narodowej w miejsce Macierewicza. Zapowiada duże zakupy uzbrojenia w USA.

******

Napoleon Bonaparte miał powiedzieć: „Armia baranów, której przewodzi lew jest silniejsza od armii lwów prowadzonej przez barana.” Przeglądając poczet ministrów Obrony Narodowej III RP nie można ustalić, kogo zaliczyć do” lwów” naszej obronności, a kogo do „baranów”. Możemy jednak zobaczyć ile czasu każdy z ministrów miał na wdrożenie pomysłów i rozwiązań, które powinny posłużyć bezpieczeństwu narodowemu Rzeczpospolitej i zastanowić się jaki jest efekt podejmowanych przez każdego z nich wysiłków.