10.09.1939.

Wilhelm Fritz von Roettig, generalny inspektor Żandarmerii III Rzeszy, generał SS i Policji. Angielska Wikipedia podaje: „a general in the Waffen-SS who participated in the invasion of Poland. He was the first general to be killed in World War II”.

Roettig jako komendant policji na Górnym Śląsku zajadle prześladował Polaków, zyskał ponure miano „kata Śląska”. Awansowany na generalnego inspektora żandarmerii po agresji na Polskę we wrześniu wyruszył, aby kontynuować swoją działalność na okupowanym polskim terytorium. W czasie podróży na wąskim zakręcie drogi Opoczno – Inowłódz, w okolicach miejscowości Dęba, natknął się na drużynę żołnierzy z 77 Pułku Piechoty dowodzoną przez kpr. podchor. Władysława Dawgierta. Po wymianie ognia Niemcy ogłosili, że chcą się poddać, kiedy kpr. Dowgiert podszedł do nich padł strzał – jeden z Niemców zabił kaprala. Polscy żołnierze w odwecie otworzyli ogień i zbili wszystkich Niemców. w tym gen. Roettiga.

 

15. 09.1939.

Werner von Fritsch, generał pułkownik, od 1935 r. naczelny dowódca Wojsk Lądowych (Oberkomando des Heeres), posiadał wybitne zdolności wojskowe.

W 1938 r. pod fałszywymi zarzutami został zmuszony do dymisji.  Tuż przed wybuchem wojny przywrócony do Naczelnego Dowództwa. Zamierzał osobiście nadzorować działania na froncie w trakcie inwazji na Polskę, obejmując honorowe stanowisko szefa 12. Pułku Artylerii.

W drodze na front kolumna składająca się z sześciu samochodów pancernych, trzech motocykli zatrzymała się w Cechówce – Miłośnie. Spostrzegli ją żołnierze z 103 batalionu kpt. Stanisława Góralczyka. Kapitan z żołnierzami otoczył kolumnę i po ustaleniu, że wśród niemieckich oficerów jest generał rozkazał otworzyć ogień. Fritsch trafiony wiele razy zginął.

Niemcy dopiero 22.09. przyznali się, że Fritsch nie żyje, twierdzili, że został trafiony odłamkiem pocisku w czasie ostrzału artyleryjskiego i zmarł w wyniku wykrwawienia się.

 

15.05.1941.

Ulrich Grauert, generał pułkownik, lotnik, wysoki dowódca Luftwaffe.

Od 1,08.1938 dowodził 1. Dywizją Lotniczą (1. Flieger-Division) w 1. Flocie Powietrznej, uczestniczył w agresji na Polskę. Po kampanii polskiej został 11.10.1939 dowódcą 1. Korpusu Lotniczego (I Fliegerkorps) w 2. Flocie Powietrznej (Luftflotte 2). Dowodził  korpusem podczas kampanii francuskiej i bitwy o Anglię w 1940 r.

Leciał w samolocie transportowym Junkers Ju 52  na inspekcję jednostek na wybrzeżu francuskim,  gdy został przechwycony przez myśliwce Spitfire polskiego Dywizjonu 303, wykonujące misję „wymiatania” nad Francją. Samolot z Grauertem na pokładzie został zestrzelony przez samoloty pilotowane przez por. Jerzego Jankiewicza i sierżanta Wacława Giermera – cała załoga niemieckiego samolotu zginęła.

 

25.10.1943.

Kurt Renner, generał porucznik, dowódca 174 Dywizji Rezerwowej Wehrmachtu.

W okolicach Ożarowa oddział Akcji Specjalnej NSZ, dowodzony przez wachmistrza Tomasza Wójcika ps. „Tarzan” otrzymał informację, że pobliską trasą przejedzie niemiecki konwój, wiozący do więzienia w Ostrowcu Świętokrzyskim Polaków aresztowanych przez gestapo. „Tarzan” postanowił odbić więźniów. Niemcy zmienili plany i konwój pojechał inną drogą, natomiast trasą, na której czekali z zasadzką  partyzanci, nadjechały inne samochody. Partyzanci otworzyli ogień, generał zginął od serii z broni wachmistrza Wójcika. Wraz z nim śmierć poniosło dwóch oficerów sztabowych i pięciu esesmanów z ochrony. Partyzanci zdobyli cztery pistolety maszynowe, osiem pistoletów i ważne dokumenty.

Po akcji oddział „Tarzana” dołączył do zgrupowania AK por. Jana Piwnika pseud. „Ponury” na Wykusie w Górach Świętokrzyskich.  Wójcik zameldował się Piwnikowi ubrany w zdobyczny mundur i płaszcz generała Rennera.

 

1.02.1944.

Franz Kutschera, Austriak, generał SS i Policji, dowódca na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa, nazywany „katem Warszawy”.

Kutschera po objęciu 25.09.1943 stanowiska w Warszawie zastosował niespotykany do tej pory w okupowanej Warszawie terror w stosunku do ludności cywilnej. Zwiększono liczbę łapanek, nastąpiły liczne egzekucje uliczne, codziennie były rozwieszane w miejscach publicznych obwieszczenia o kolejnych Polakach, którzy będą rozstrzelani w razie zamachu na jakiegokolwiek żołnierza lub policjanta niemieckiego. Obwieszczenia te podpisywane były przez niewymienianego z nazwiska „Dowódcę SS i Policji na Dystrykt Warszawski”. Wywiad AK ustali tożsamość i Kutschera został skazany na śmierć przez sąd Polskiego Państwa Podziemnego. Rozkaz wykonania wyroku wydał dowódca Kedywu KG AK płk. August Fieldorf pseud. „Nil”. Wykonali żołnierze plutonu „Agat” z oddziału dywersji bojowej dowodzeni przez podchor. Bronisława Pietraszewicza pseud. „Lot”.

 

28.11. 1944.

Walter Herold, generał major, dowódca 10 Dywizji Grenadierów Pancernych.

Niemiecka dywizja została odesłana pod Bochnię na odpoczynek po walkach na Węgrzech. Świeżo awansowany generał (awans otrzymał 9 listopada) udał się na objazd podległych oddziałów rozlokowanych w okolicznych wsiach. Odział dywersyjno-bojowy NOW-AK urządził zasadzkę, akcją dowodził Stanisław Nowak „Iskra”. Zamierzano porwać generała, aby następnie go wymienić na aresztowanych przez Niemców polskich konspiratorów. „Iskra”w mundurze niemieckim usiłował lizakiem zatrzymać samochód generała. Kiedy kierowca nie zareagował jeden z partyzantów oddał serię strzałów do szoferki samochodu. Jadący w samochodzie gen. Herold został zabity strzałem w głowę.

…………………………..

W czasie II wojny światowej za sprawą Niemców Wojsko Polskie straciło 27 generałów. Czterech z nich zginęło we wrześniu 1939 na polu bitwy,w walce, kolejnych czterech zmarło w niewoli, pozostałych Niemcy zamordowali, często w okrutny sposób, torturując na przesłuchaniach, głodząc i katując w obozach koncentracyjnych.

Rosjanie mają na sumieniu 45 polskich generałów, wszyscy zostali zamordowani, w tym czterech, już po wojnie, zabili „towarzysze” z PPR.

Sześciu generałów niemieckich polscy żołnierze zabili walcząc z Niemcami, żaden nie został zamordowany jak to robili Niemcy i Rosjanie z polskimi generałami.