Pandemia grypy hiszpanki przypadła na okres 12 miesięcy w latach 1918–1919 i przetoczyła się w trzech osobnych falach, przez Europę, Azję, Afrykę i Amerykę Północną. Jak brzmiały porady pochodzące z tamtego okresu, aby nie paść ofiarą choroby? Wiele z nich są wciąż aktualne.
Pierwsza fala hiszpanki wystąpiła wiosną 1918, była wysoce zakaźna, jednak nie wzbudziła zaniepokojenia. Druga fala wskazywana jest od sierpnia 1918 i odznaczała się niezwykle wysoką śmiertelnością. Natomiast trzecia fala miała miejsce między końcem 1918 a marcem 1919 i cechowała się mniejszą śmiertelnością niż dwie poprzednie.
Mimo że choroba była początkowo bagatelizowana, pojawiały się pewne zalecenia, które miały zmniejszać ryzyko zachorowania. Namawiano, aby ograniczyć kontakty z innymi do niezbędnego minimum. Nie korzystać z tych samych naczyń, nie przytulać się oraz nie odwiedzać znajomych. Zalecano także, aby wstrzymać się od całowania. Zaznaczano, że osoba, która nie ma objawów wciąż może zarażać, dlatego zachowanie dystansu jest konieczne.
Jeżeli ktoś zachorował, należało go odizolować od pozostałych, a osoby z personelu medycznego miały nosić maseczki, które miały w niewielkim stopniu chronić przed zarażeniem. Zwracano także uwagę na częste mycie rąk. Namawiano na pozostanie w domach, ponieważ osoba osłabiona narażała się na powikłania zdarzające się przy tej chorobie.
Trzeba było także zachować „wzorową czystość” wszystkich miejsc, w których przebywały większe skupiska ludzi (np. w kościołach, szkołach, żłóbkach, teatrach, kinach, kawiarniach, środkach transportu). Jednak zabraniało się zamiatania przy osobie chorej.