Jak nie my to kto, czyli Wodzirej z Sochaczewa
Pamiętacie Państwo kultowy film „Wodzirej” w reżyserii Feliksa Falka z Jerzym Stuhrem w tytułowej roli? Nie przesadzę, jeśli napiszę, że gdyby wtedy, w 1977 roku Amerykańska Akademia Filmowa jakiś cudem dowiedziała się, że tak genialny obraz powstał za żelazną kurtyną i umieściłaby go w gronie nominowanych do wyróżnienia, to z pewnością Stuhr znalazłby się w gronie bardzo poważnych kandydatów do zdobycia Oskara. A wygrany w kategorii dla najlepszego aktora za rolę w dramacie „Annie Hall” Woody Allen miałby zyskałby bardzo poważnego konkurenta do zwycięstwa.
Teraz, na szczęście, żelazna kurtyna już dawno została pocięta w skupie złomu, a czasy są inne. Polska aspiruje do miana Największego Hotelu Europy, a najlepszym przyjacielem – przynajmniej w opinii rządzących Rzeczpospolitą – są Stany Zjednoczone. Inna jest rzeczywistość i inny Wodzirej.
Otóż proszę Państwa, z przyjemnością kłaniam się nisko szorując kapeluszem po trotuarze człowiekowi przy którym Stuhr ze swoją kreacją w roli „imprezowego zapiewajły” jest jak trampkarz ze szkolnej drużyny przy Robercie Lewandowskim.
Otóż podczas odwiedzin Wodza wszystkich wodzów w Sochaczewie objawiły mi się dwie prawdy. Pierwsza jest taka, że lokalni działacze partii rządzącej z tego miasta mają w swoich szeregach talent sceniczny pierwszej wody. Czysty jak panieńska łza, nieskalany manierami Hollywoodu, a przy tym pewny siebie i swojego uroku osobistego oraz bijącego z niego magnetyzmu, który porywa publikę. Mówiąc krótko w sochaczewskim PiS-ie obnjawiło nam się prawdziwe sceniczne zwierzę. Drugi wniosek jest równie odkrywczy – nie Opole czy inny Sopot, ale Sochaczew powinien nosić dumne miano Stolicy Polskiej Piosenki. Piosenki innej, oryginalnej i swojsko brzmiącej. Krótkiej, łatwej do zapamiętania lecz wbijającej się w mózg słuchacza jak wiertło młota pneumatycznego w chodnik.
Hitem internetu jest filmik, na którym ów kandydat do Oskara z Sochaczewa, czekając na przybycie Wodza zachęca, uczy i mobilizuje do skandowania swojskiego „Ja-ros-ław, Ja-ros-ław” publikę. Idzie mu, co tu czarować, mocno średnio, ale się nie zniechęca. Ów symbol polskiego dobrobytu, o którym świadczy za ciasna i nie dopinająca się na brzuchu Wodzireja marynarka, ze swadą, nieustępliwie, niezrażony i nie zniechęcony biernością kilkunastoosobowej grupy pisowskich kibiców, staje na głowie używając niemal wszystkich znanych środków socjotechniki, byle tylko zachęcić sympatyków Wodza do werbalnego i spontanicznego wyrażenia tej sympatii.
– Musimy przetestować okrzyk – Ja-ros-ław. Jak wejdzie… Coś słabo, no. Obiadu nie jedli?! Musimy tu naprawdę zrobić czad, żeby nas prezes zapamiętał. Sochaczew to nie jest byle miasto – dwoił się i troił z podwyższenia nasz bohater, gestykulując przy tym pulchniutkimi dłońmi.
Dla mnie bomba. Przed gościem, nie wiem – kto to, bo polityki unikam jak zakażonej rzeżączką przedstawicielki najstarszego zawodu świata, wielka kariera. Z ręką na sercu – stałem się fanem scenicznej bestii w łososiowym krawacie, zawadiacko dyndającym spod niedopiętej pod szyją ( to kolejny znak dobrobytu!) koszuli. Na tym nie koniec!
Kiedy nie złapał interakcji z publiką, mistrz słowa skandowanego zwrócił się do sali z prośbą o podrzucenie jakiegoś chwytliwego hasła. „Bo jak nie my to kto?!” zażartował któryś z obecnych na spotkaniu. Wodzirej niczym rybak szczupaka na wędkę, złapał owe słowa i… poszło. – „Mam propozycję z sali: Jak nie my to kto?!. No, spróbujemy: Jak nie my to kto?! No, słabo! Spróbujemy?! Musimy razem startować – produkował się mistrz sztuki oratoryjnej.
Brzmiał przy tym tak przekonywająco, jakby naprawdę wierzył w skandowane slogany. Machał palcem, wiercił się przed mikrofonem, zachowując przy tym niewymuszony luz, podkreślony rękę spoczywającą w kieszeni spodni. Jakby chciał tym gestem pokazać – to ja tu rządzę, ja mam kontrolę nad salą, nad waszymi umysłami. Jeżeli Wódz miał okazję zobaczyć to rewelacyjne dzieło krótkometrażowe, to przed „ogierem sceny” świetlana przyszłość. Nie tylko na sochaczewskich, ale ogólnokrajowych, ba wszechświatowych konwentach partii!
A jeśli rządzący wezmą z sochaczewskiego Wodzireja przykład, z jego swady, oddania, zaangażowania i pasji, to jestem pewien, że już wkrótce Polska stanie się stolicą Europy, a nie tylko jej największym hotelem.
Piotr Radomski